Met zn drietjes, eindelijk!

28 September was het eindelijk zo ver. Diana en Benjamin hebben met zn tweetjes de grote oversteek gemaakt naar Vancouver. Het was toch wel een beetje saai in mn eentje in een groot leeg huis. Dus het was heerlijk om eindelijk weer met zn drietjes te zijn. De reis was eigenlijk best goed verlopen. Diana is goed geholpen, door haar zussen, mijn vader en het personeel van KLM. En Ben heeft zich netjes gedragen in het vliegtuig! 

Een prachtige zoon krijgen is natuurlijk nogal een 'Major Life Event', maar als je dan ook nog eens drie weken alleen voor hem moet zorgen, je vertrouwde huis en stad op moet geven om vervolgens naar de andere kant van de wereld te reizen... ja dan heb je wel even tijd nodig om te wennen! Daar komt bovenop dat je opeens geen werk hebt, en misschien wel 'fulltime mom' gaat zijn komende tijd. Dus ja, dat is niet altijd even makkelijk voor Diana. Maar ze is al aardig op onderzoek uit gegaan bij ons in de wijk: De bibliotheek, neighbourghood house, het zwembad en een loopclubje. Genoeg te ondernemen dus, maar het is even aftasten wat wel/niet leuk is en waar je een beetje de mensen ontmoet waar je een click mee hebt. (Ik gok dat het loopclubje en het zwembad wel blijven voorlopig). De eerste 5km run met het loopclubje zit er al op. En zodra Ben 4 maanden is gaat hij op Starfish zwemmen!

Ik heb het erg naar mijn zin op mijn werk in het ziekenhuis. Mijn Engels wordt inmiddels al wat beter, dat was wel nodig ook voor een soepel gesprek op de poli! Ik leer al een beetje wat voor letsels icehockeyers allemaal kunnen oplopen. De (crazy) Canucks is het prof-team van Vancouver. Ik leer wat de risicovolle posities zijn bij canadian football, hier vertegenwoordigd door de BC Lions. Maar ook wat Ultimate is (een soort combi tussen frisbee, rugby en lacrosse). Het mountainbiken op de North Shore en in Whistler is heel populair. En ja, mountainbikers vallen heel vaak van hun fiets. Skiën is heel belangrijk voor de mensen hier. Iedereen maakt zich al weer druk om fit aan het nieuwe seizoen te kunnen beginnen. En ja, er gaat nogal eens een kruisband stuk met skiën!

Ik word heel netjes begeleid door de orthopeden hier. Er wordt absoluut rekening mee gehouden dat het fellowship bedoeld is als 'opleiding'. Genoeg tijd dus voor de patienten, en ook op OK gaat het er best relaxed aan toe. Deze maand werk ik voornamelijk in het Lions Gate Hospital. Dit is een middelgroot ziekenhuis op de North Shore. Dat is elke dag een aardig ritje op de fiets, 14.5km heen en smiddags weer terug. De klim over de Lions Gate Bridge is best pittig, met maar drie versnellingen. Maar het is erg fijn om niet een dik uur op de A2 te in auto te zitten. Het is best nog goed weer, maar er zullen nog wel wat regenachtige maandjes komen dat het wat meer discipline kost om op de fiets te stappen in het donker... 

De patiënten op de poli en de verrichtingen op OK zijn absoluut zoals ik had gehoopt. Voornamelijk sporters. Veel knieën (kruisbanden) en veel schouders. Gaat qua leermomenten helemaal goedkomen dit jaar. Er zijn ook wel wat 'frustraties' in het ziekenhuis hoor. Zo is de toegang tot beeldvorming (scans / rontgenfoto's) nog steeds niet geregeld. Schijnt een doolhof van security issues te zijn. Maar ja, toch best belangrijk voor ons vak. Ik heb nog geen eens toegang tot de kleedkamer van de OK, dus ik sta elke ochtend te wachten tot er iemand anders met een pasje langs komt. En de wisseltijden tussen de operaties zijn ongeveer een uur... pff, dat is best inefficient. 

Zijn we er al op uit geweest met zn drietjes? Ja zeker! Gelijk de eerste zondag naar Pacific Spirit Regional Park. Normaal gesproken wil Diana niet naar buiten als het regent. Maar deze keer zijn we helemaal ziek nat geregend, zonder dat Diana het erg vond. Dit park is heel dichtbij, slechts 15 minuten met de bus die voor ons huis stopt. Het is niet zo groot, maar de bomen die er staan zijn absoluut wel heel groot. Prachtig groen bos hoor. Verder hebben we een rondje Stanley Park gedaan. Ik hardlopen, en Diana op de fiets met Ben in de draagzak ernaast. Die draagzak vindt ie heerlijk, kan ie best een paar uur in zitten. Alleen kan ik niet een paar uur hardlopen... 

We hebben nog geen auto gekocht, dus we onze eerste 'hike' buiten de stad laat nog even op zich wachten. En misschien kopen we wel helemaal geen auto, want het is nogal duur. We gaan nu eerst maar eens proberen of we aan een car-sharing project kunnen deelnemen. Wel hebben we nu allebei inmiddels een canadees rijbewijs. Dit ging nogal gemakkelijk. Er was geen rij-examen voor nodig, alleen 5 eenvoudige vragen en een check van je ogen. 

Ook zijn we voor het eerst met zijn drietjes 'uit eten' geweest. Op Granville Island zijn we Fish & Chips gaan eten. Bij dit restaurantje hebben we ook gegeten vlak nadat we twee jaar geleden voor het eerst in Vancouver waren. Was dus erg leuk om nog eens naar terug te gaan! En nog genoeg tijd om nieuwe restaurantjes in de buurt te ontdekken, want die zijn er zat. Kitsilano is best een populaire buurt met een heleboel restaurantjes, pubs, sushitentjes, hippe organic groentje shake zaakjes, en ijssalons. (Yup, die ijssalon's heb ik er al wel een aantal van geprobeerd...). Afgelopen maandag was het Thanksgiving. Lekker dagje vrij dus. De kalkoen hebben we maar achterwege gelaten. Wel hebben we de pumpkin pie geprobeerd, wat niet echt een overweldigend succes was trouwens. 

Genoeg voor nu weer. Al met al ben heel erg gelukkig dat Diana en Ben er nu zijn. Heerlijk om samen de stad een beetje te verkennen. Komende tijd eens kijken hoever we komen om onze uitstapjes uit te breiden. Diana zal proberen om het volgende blog te schrijven! 

PS: nieuwe foto's ge-upload in het mapje 'Blog Oct'