Weg sneeuw, welkom Lente

22 april 2019 - Vancouver, Canada

Tijd voor een nieuw blog! De sneeuw is al lang verdwenen uit de stad. Op de Northshore bergen ligt nog wel een beetje sneeuw, maar kan me niet voorstellen dat dat nog goede condities om te skiën zijn. We hebben al op slippers in korte broek een ijsje kunnen eten op vrijdagmiddag na het werk. Ook wel lekker!

Eerst maar eens wat meer over mijn werk. Ik kreeg zo af en toe reacties dat ik daar wat te weinig over schreef in mijn blog. Ik ben nog steeds heel blij met mijn fellowship. Elke 3-4 maanden draaien we het schema weer door en werk ik nu sinds 1 april weer samen met een nieuw staflid. Het mooie hieraan is dat je voor dezelfde ingreep wel vijf verschillende manieren leert om dit tot een goed einde te brengen. Iedere chirurg heeft toch zijn eigen voorkeuren, en uiteindelijk gaat het erom om zoveel mogelijk tips & tricks te verzamelen om een operatie efficiënt, veilig en goed uit te voeren. We doen met name schouders en knieën. Veel kruisband reconstructies, schouder stabilisaties en cuffrupturen. Dit zijn toch wel de ‘bread and butter’ van dit fellowship. Maar er komt ook geregeld complexe casuïstiek voorbij hoor. Zo hebben we laatst een revisie van een elleboogsprothese gedaan, met een allograft proximale ulna (donor ellepijp). We hebben een schouderprothese gedaan bij een man van +200kg, die 25 jaar geleden zijn schouder had gebroken. Ik kan je vertellen, dat was een behoorlijke klus. We hebben ook een aantal superior capsular reconstructions gedaan. Dit is een scopische ingreep in de schouder waarbij er donor-graft (huid van de onderrug) wordt gebruikt om een niet herstelbare rotatorcuff ruptuur te vervangen. Dit is een ingreep die ik in Nederland nog niet had gedaan. Theoretisch is het niet heel ingewikkeld. Twee of drie ankers op het glenoid (de kom) en ankers op de footprint van de rotator cuff (op de kop van de schouder). Maar om dit scopisch te doen, is toch best een opgave. Met name het ‘suture-management’ is essentieel, oftewel, om er voor te zorgen dat alle hechtdraden niet in de knoop komen. We hebben een aantal UCL reconstructies gedaan. Dit is een vervanging van de mediale band van de elleboog, en wij gebruikten een hamstringpees voor het herstel. Dit letsel komt vaak voor bij pitchers. En baseball is hier behoorlijk populair. De Major League Baseball is toch een van de grootste competities om te kunnen bereiken. Genoeg nieuws en interessants dus! Volgende maand gaan we met z’n drieën (Tom, Mireille en ik) naar een fellowship course van Athres in Naples, Florida. Mooi vooruitzicht, en leuk om met collega’s te kunnen doen.

Met Benjamin gaat het super goed. Hij is een heel blij en tevreden mannetje. Tijdens het typen van dit blog probeert hij zo’n twintig keer de stekker uit mn laptop te halen. We proberen hem te leren dat hij niet onder het bureau mag komen. Maar misschien juist daarom, wil hij eigenlijk dat alleen nog maar extra vaak proberen. Wat een ventje. Hij loopt inmiddels, weliswaar achter een stoeltje of zijn luierdoos, de hele kamer rond. Gaat overigens niet altijd goed. Als ie moe wordt kukelt hij nog geregeld om. Diana heeft hem voor het eerst ook een keer een hele hike gedragen. De BCMC trail (British Columbia Mountaineering Club). Dit is een route naar Grouse mountain, een alternatief voor The Grind. Zelf ging ik zo snel mogelijk The Grind op (41 minuten), en toen naar beneden over de BCMC trail om Diana en Ben tegemoet te lopen. Best een hele prestatie hoor van Diana. Toch 900 hoogtemeters in slechts 4km. De nacho’s en het biertje waren dus verdiend ;-). Gister hebben we een hike gedaan in Lynn Valley. Dit bos blijft verbazen, zo groen. Er komt heel veel smeltwater naar beneden. Het pad was behoorlijk nat en modderig, maar al die kleine riviertjes maken het wel erg mooi. De Kennedy falls aan het einde van de tocht waren het zeker waard. Een grote waterval die met veel geweld naar beneden komt, op een plek waar twee canyons samen komen. We kwamen ook door een mountainbike park, oef dat zag er gaaf uit. Misschien maar een keer een dagje een goeie ‘fully’ huren!

Diana heeft meegedaan aan The Sun Run. Dit is een hardloop evenement waar 40.000 deelnemers aan meedoen. Holy sh*t dat is druk zeg. Je kunt wel zien dat hardlopen erg groot is in Vancouver. Diana had het zwaar en het viel haar een beetje tegen. Maar ze had toch tien kilometer afgeraffeld in 47.51, respect. Ik mocht lekker in het zonnetje langs het parcours staan met Benjamin om haar aan te moedigen. Op het programma staat nog de Kits challenge, 6km zwemmen in zee, hier vlak voor de kust. Maar het water moet nog wel even opwarmen hoor.

De komende weken krijgen we veel bezoek, erg leuk om naar uit te kijken! Eerst komen aankomende week Diana’s moeder, zus en nichtje. Daarna komen mijn ouders en dan komen in Juni nog Diana’s vriendinnen. Volgend weekend hebben we een tripje (met zn zessen) naar Victoria gepland. We zijn dit jaar nog helemaal niet op Vancouver Island geweest, en Victoria hadden we twee jaar geleden overgeslagen. Ben benieuwd!

Foto’s

2 Reacties

  1. Arja:
    22 april 2019
    Geweldig verhaal weer! Leuk om te lezen!
  2. Karin:
    26 april 2019
    Wauw wat een leuk verhaal en wat een spectaculaire foto’s!!
    Erg leuk om te lezen. Veel plezier met jullie familie de komende tijd!