Sneeuw!

18 maart 2019 - Vancouver, Canada

Sneeuw!

Afgelopen maand hadden we sneeuw in de stad, en niet zo’n beetje ook. Eindelijk een bak sneeuw, ik hou er wel van. Diana een stuk minder... We hebben prachtig mooi helder en koud weer gehad. Ik kan er wel van genieten hoor. Zeker als ik ‘s morgens hardlopend naar mn werk ging, en dan af en toe tussen de gebouwen door de verse sneeuw op de bergen kon zien liggen. Of zelfs als ik vanuit de operatiekamer op 7e verdieping het raam uit kijk en de North Shore mountains zie liggen. Nadeeltje van de sneeuw is wel dat ik er een keer een beurse heup aan over heb gehouden toen ik met de fiets onderuit ging. Maar goed, als eigenwijze Nederlander laat ik de fiets natuurlijk niet staan vanwege een beetje sneeuw. Werd wel om gelachen op m’n werk overigens. Dat er bergen met sneeuw zo dichtbij de stad zijn, dat kon ik dus niet zo goed weerstaan. De weekenden zijn weer goed benut!

Gelukkig heb ik in december mijn snowboard meegenomen. Ik ben met de fellows twee keer na het werk naar Grouse mountain gegaan. De pistes zijn verlicht en het was heerlijk rustig op de pistes en bij de liften. Nu is Grouse mountain echt maar een klein skigebiedje, het is wel prachtig om vanaf de piste over de stad uit te kunnen kijken. De nacho’s en het bier na afloop in het restaurant voordat je met de gondel naar beneden gaat zijn trouwens ook erg goed!

Ik ben ook twee keer op een doordeweekse avond naar Seymour geweest. Een keer om te skien, maar minstens zo leuk was de night snowshoe-hike. Samen met Tom ben ik in het donker naar 1st peak gelopen. Er was echt een flink vers pak sneeuw gevallen, verse diepe poeder. Het eerste gedeelte loop je langs het skigebied en is er dus nog licht van de pistes. Het tweede gedeelte loop je echt in het donker, met allebei een hoofdlamp natuurlijk. Er staan palen langs de route met een reflecterende strip. En ik was inmiddels vijf keer omhoog geweest daar dus we hadden niet echt zorgen om de weg kwijt te raken. Het was een heldere avond, en het is opvallend hoeveel licht er dan eigenlijk van de maan komt. Echt gaaf hoor om de sneeuw verlicht te zien worden door de maan en in de verte de stad te kunnen zien liggen. Dit soort avonden maken Vancouver wel echt bijzonder.

De North Shore mountains hebben alledrie vrij kleine skigebieden die je in een avondje wel ‘uitgespeeld’ hebt. Voor het echte werk moet je naar Whistler-Blackcomb. Dit is het grootste skigebied van Noord-Amerika, op zo’n 100km rijden van Vancouver. Toevallig hadden Mireille, Tom en ik alledrie een maandag vrij. (Dit was misschien niet zo toevallig, aangezien Tom de roostermaker is). Tom zit deze winter 14 weekenden in Whistler, en Mireille is een voormalig downhill ski-ster uit Quebec. Ik was dus in goed gezelschap, zij konden mij in een dagje zoveel mogelijk van Whistler laten zien. Nou, ik kan je vertellen, dat was hard werken om enigzins bij te blijven! Maar wel echt een hele gave dag. Het was koud (min 17), maar een strak blauwe lucht. Blackcomb glacier vond ik erg mooi. Halverwege de piste kon je nog een gletsjer-grot in om onder het blauwe ijs te staan. De peak-to-peak lift is ook wel een belevenis. Deze lift gaat over het dal waar Whistler in ligt en is 9 km lang, met een gigantisch stuk zonder ondersteunende palen. Het is nogal hoog boven de grond, letterlijk een knap staaltje ingenieurs-werk.

Nu lijkt het misschien alsof ik deze maand een beetje te veel zonder Diana en Ben op pad ben geweest, en misschien is dat ook wel een beetje zo. Maar we hebben zeker ook nog mooie tochten met z’n drieën gemaakt. Zo zijn we in Lynn Valley naar de Norvan Falls gelopen. Dat was toch 18km door de sneeuw, en de bevroren waterval op het eind was de inspanning meer dan waard. Ik kon (met Ben in de draagzak op mn buik) midden op de bevroren rivier staan op slechts een paar meter voor de bevroren waterval, schitterend. De tocht naar Sasamat lake was niet een heel groot succes, dat was een beetje te koud voor Ben (en voor z’n moeder). Diana heeft zich wel ingeschreven voor een open water zwemwedstrijd in dit meer trouwens. Ik hoop voor haar dat dit meer komende maanden toch zeker een graad of twintig gaat opwarmen... De taart en koffie achteraf in Port Moody maakten gelukkig een hoop goed. En afgelopen weekend hebben we de Sea to Summit hike gelopen. Je kunt ook met de gondel omhoog, maar leuker is natuurlijk om de ruim 900 hoogtemeters omhoog te lopen. Deze hike hadden we twee jaar geleden in september ook gedaan. Toen was het al wel een pittige klim, maar deze keer was de trail vanaf het begin verborgen onder sneeuw en met name een hoop ijs. De paniek was al bijna toegeslagen toen Diana na 200 meter al twee keer onderuit was gegaan, oeps. Maar gelukkig hadden we twee paar microspikes mee, en toen ging het opeens een stuk beter. Halverwege een kleine picnic in de sneeuw gedaan, om Ben z’n luier te verschonen, haha! En bovenop de top staat een comfortabel restaurant waar je met een biertje kunt genieten van het uitzicht over Squamish, over The Chief, en over Howe Sound (een soort Fjord).

We zijn super blij en trots dat we dit soort dagen nu met zn drietjes kunnen doen. Ben doet het echt heel goed en hij vindt de draagzak nog steeds prima. Tuurlijk is hij het soms wel even zat, en als we aan het eind van de middag thuis zijn moet hij zijn lichaamsbeweging even inhalen. Hij kruipt inmiddels de hele kamer door. Hij komt ook lachend naar je toe gekropen als je de kamer binnenkomt of hem roept, heerlijk toch. Zijn mijlpalen? Hij heeft 1 ondertand en daar eet hij alles mee: linzen, avocado, brood, erwten, koolraap, pastinaak... noem maar op. Elke zondag schil en hak ik de groente, en Diana kookt en pureert, zodat we weer een voorraad bakjes voor hem hebben. Hij wil graag staan, met name aan de rand van de bank. Probleem is alleen dat hij nog achterover valt en dan steeds met zn koppie op de grond stuitert... We hebben er maar een yoga matje neergelegd, dat helpt. Helaas wilde hij ook bij de kachel (gas-openhaard) proberen te staan, en toen heeft hij zn handje verbrand. Oef dat was wel zielig voor ‘m (en zijn moeder!). Een flinke blaar op zijn handpalm en op vier vingertoppen. Shit zeg, dan voel je je wel schuldig hoor. Hij heeft twee dagen zijn handje niet gebruikt, daarna kon hij weer kruipen op zijn pols/elleboog, en nu (1 week later) gebruikt hij gewoon zijn handje weer en lijkt het netjes te genezen. Dat was voor ons ook wel een harde les, opletten geblazen dus!

O ja, de klok is hier alweer een uur vooruit gegaan. De dagen worden langer. En we hebben onze eerste picnic lunch op ons dakterras gehad afgelopen zaterdag!

Foto’s

4 Reacties

  1. Bart Oud:
    18 maart 2019
    Mooie avonturen weer!
  2. Arja:
    18 maart 2019
    Weer een prachtig verslag met schitterende foto's. Wat zullen jullie straks met veel plezier en trots terugkijken op deze tijd!

    Maar jullie hebben nog even. Het voorjaar zit eraan te komen....ook vast weer mooi!
  3. Jord:
    19 maart 2019
    net als je denk nou, ze hebben wat afgehiked, alles wel gezien en gedaan en het kan niet mooier! Ja hoor, in het maanlicht boarden, ijsgrotten, bevroren watervallen en ga maar door...
    kom maar snel terug anders overwege wij plannen om te emigreren ;-)

    beste groet luitjes!
  4. Joke:
    21 maart 2019
    Mooi verhaal jullie beleven veel samen.