Oktober, met z’n drieën samen!

Tjee, het was wel even wennen hier in Vancouver de eerste dagen. We weten al ruim twee jaar dat we naar Vancouver gaan en dat betekent veel en lange voorbereidingen vanuit Nederland. De laatste weken voor mijn vertrek was het vooral zorgen voor Benjamin en het zo goed mogelijk achterlaten van ons huisje voor Suus (mijn nichtje die in ons huis nu woont). Ik leefde echt naar het moment toe om samen met Benjamin in het vliegtuig te stappen en Tim weer te zien. We zijn nog nooit drie weken apart van elkaar geweest in de 15 jaar dat we samen zijn. Toen we eindelijk aankwamen in Vancouver kon ik mijn geluk niet op en was ik heel blij om Tim weer te zien. Maar toen Tim eenmaal weer moest werken en ik samen met Benjamin in een vreemd huis, een nieuwe buurt en geen familie en vrienden om mij heen waren, was het wel even doorbijten. Ik had nog niet stilgestaan bij het moment om alleen met Benjamin te zijn in een vreemde omgeving. Het was dus even een pittig begin van ons verblijf hier in Vancouver. Ik was niet van plan om de hele dag alleen binnen te zitten en ook niet wanneer het regent. Dus… ik ging op zoek naar daar waar ik andere mensen kon leren kennen.

Op advies van een van de andere vrouwen van de fellows ben ik lid geworden van Kitsilano family place waar ik iedere maandag met Benjamin ga zingen. Zingen? Ja, echt zingen! Ik ontdek weer een hele andere kant van mijzelf nu dat ik moeder ben. Het is leuk om andere moeders te spreken en horen waar zij tegen aan lopen. Het zingen is een beetje bijzaak, maar op deze manier leer ik Engelse liedjes. Ik krijg ook tips waar je bijvoorbeeld met je kindje nog meer naar toe kan gaan. Zo ook heb ik een goede tip gekregen om met Benjamin te gaan zwemmen. Vanaf januari gaan we samen Starfish zwemmen bij UBC (University of British Colombia), zoals Tim al schreef in de vorige blog. Daar heb ik zo ontzettend veel zin in! Ik hoop dat Benjamin het ook ziet zitten. Bij de family place heb ik ook andere vrouwen (en mannen) van fellows ontmoet. Het is leuk om ze te spreken, omdat ze in hetzelfde schuitje zitten. Bijna alle partners werken niet, omdat onder andere kinderopvang erg lastig is. Je moet lang staan ingeschreven en daarnaast moet je kindje minimaal een jaar zijn. De reden hiervoor is dat ze in plaats van het aannemen van één jong kindje ook twee of meerdere oudere kindjes kunnen accepteren. Een jong kind heeft namelijk meer aandacht nodig. Je moet ook een top baan hebben, wil je kinderopvang kunnen betalen. Dat gaat echt helemaal nergens over en is slecht geregeld hier in Canada. Het is voor nu nog onduidelijk of ik ga werken komend jaar. Ik zit een beetje in tweestrijd; enerzijds wil ik graag hier werkervaring op doen, anderzijds wil ik heel graag het jaar voor Benjamin zorgen en zie ik het niet zitten om hem naar de opvang te brengen. Ik heb mijzelf tot 1 januari gegeven om er goed over na te denken.

Canadezen hebben andere feestdagen dan wij gedurende het jaar. De eerste feestdag die ik hier mocht meemaken was Halloween. Dat nemen ze hier behoorlijk serieus. Zie de foto’s van de versierde huizen die ik heb toegevoegd. Zelfs baby’s worden hier verkleed en gaan langs de huizen voor “Trick or Treat”. Ik wilde Benjamin verkleden als klein beertje, maar het was die dag te warm voor zijn berenpak. Ik heb daarom mijn ogen uitgekeken naar de andere verkleedde baby’s. We zijn overigens niet langs de huizen gelopen om snoep op te halen. Het is nogal duidelijk voor wie de snoep zou zijn (niet dat dat heel erg is, maar toch..). Bij het loopclubje op vrijdagavond hebben we een gezellig rondje over de begraafplaats gelopen onder het mom van Halloween. Best wel spooky moet ik zeggen.. Ik ben dus weer begonnen met hardlopen en het gaat best wel aardig. Ik vind het nog steeds een zware sport. Dat komt ook doordat het in Vancouver niet bepaald vlak lopen is, heuvel op en heuvel af. Het is wel een sport die door veel mensen worden gedaan.

Zwemmen daarentegen gaat mij een stuk makkelijker af. Ik heb het eerste social event met mijn zwemclub “English Bay” erop zitten; een bowling event wat erg leuk was! Het is een leuke manier om nieuwe mensen te leren kennen en buiten het zwembad om. English Bay is een LGBT2Q* (lesbian, gay, bisexual, transgender, queer (or sometimes questioning), two-spirited) friendly club. Daar heb ik de club niet speciaal op uitgezocht hoor. Het is een enorm gezellig club met mensen, die ook nog eens hard zwemmen. En de zwemtijden zijn ook goed te doen. Vaak race-et Tim uit zijn werk, zodat ik ’s avonds een uurtje kan zwemmen. Dat is wel ontzettend fijn aan het fellowship wat hij nu doet; geen lange dagen zoals hiervoor in Breda. We hebben dus veel tijd met z’n drieën. Misschien dat ik voor volgend jaar zomer mijzelf een sportief doel stel; een leuke open water wedstrijd bijvoorbeeld.

De afgelopen weken is Tim door de weeks ook vaak één dag vrij geweest. Eén dag heeft hij een geweldige tocht gemaakt naar Black Tusk (zie de foto’s). Black Tusk is het hoogste punt in Garibaldi National Park. Twee jaar geleden toen Tim en ik in Vancouver waren voor een ‘look and see trip’ hebben we deze tocht al een keer gedaan, maar door het slechte weer konden we toen helaas de top niet bereiken. Dat zat Tim nog steeds een beetje “dwars”. De hele hike naar de top en terug is 30km. Dat is voor Benjamin, die net drie maanden oud is even te ver. Tim had daarom zijn fellow - collega Tom - per email gevraagd of hij het zag zitten om de hike samen met hem te doen. Binnen no time had Tim een antwoord terug van Tom dat hij dat zeker wel wilde doen. Er lag een laagje verse sneeuw! Vrij laat in het seizoen voor deze hike, er was deze dag niemand anders op de top.

Ook hebben ze nog samen St Mark's Summit en Unnecesarry Mountain gelopen. Uitzicht over Howe sound, Bowen Island en de stad. Tevens goed uitzicht op The Lions, twee bergtoppen waar de brug en het ziekenhuis naar vernoemd zijn. Deze staat nog op de bucket list, maar daar was deze middag iets te kort voor. De terugweg was nu al in het donker, met lampen aan naar beneden dus. 

De week erop heb ik de vrouw van Tom, Rachel ontmoet. Zij zijn vanaf juli in Vancouver gekomen samen met hun tweeling van 8 jaar oud. Het is een leuk stel en we hebben samen de hike naar Light house gedaan.

Aangezien het weer nog zo goed was in de maand oktober zijn Tim, Benjamin en ik ook naar Dog Mountain geweest. Het is een eenvoudige wandeling, maar met een prachtig uitzicht op de top. Flesje en melk hadden we meegenomen en Benjamin heeft op zijn vaste tijd een flesje gekregen in het bos. De top van Hollyburn Mountain hebben we ook met z’n drieën bereikt op een andere prachtige herfstdag in oktober. De hike bij Deep Cove was fysiek niet heel uitdagend, maar wel super mooi. Het uitzicht was adembenemend! Er is hier zo veel mooie natuur en prachtige uitkijkpunten. Benjamin vindt het prima om in de draagzak te worden meegenomen. Af en toe doet hij zijn oogjes open om even te kijken waar hij is, om vervolgens weer lekker bij papa verder te slapen. De autorit in de maxi cosy vindt hij wat minder gezellig. Dan kan hij flink huilen en kan niets hem troosten. Snel rijden naar huis dan maar..

Ik schreef het al aan het begin van de blog; Tim en ik zijn 15 jaar samen per 1 november en dat hebben we gevierd. Met “afhaal sushi” en een goede fles wijn! Uiteten zagen we niet echt zitten samen met Benjamin dus hebben we thuis maar een klein feestje gevierd. Time really flies, especially when you are happy together! Dit avontuur met z’n drieën hadden we 15 jaar geleden niet durven denken!